عدسی

عدسی

جزئی شفاف از ساختار چشم است که همراه با قرنیه، پرتوهای نور را شکسته و آن را بر روی شبکیه متمرکز می کند. عدسی به وسیله رشته هایی به نام ماهیچه های مژگان متصل شده است. به این ترتیب عدسی با توجه به فاصله اجسام با چشم؛ نازک یا قطور می شود تا پرتوهای نور را به درستی به روی شبکیه متمرکز کند و تصویری واضح ایجاد کند. به این اعمال تطابق می گویند.

 

در هنگام مطالعه، عدسی با تغییر انحنا خود این امکان را ایجاد می‌نماید که بتوانیم اجسام نزدیک را بخوبی ببینیم. این قابلیت از سن ۴۰ تا ۴۵ سالگی به بعد، کاهش می‌یابد و بنابراین پیر چشمی عارض می‌گردد، بدین معنا که برای دید نزدیک و مطالعه نیاز به عینک جداگانه خواهد بود. هرگاه فردی به نزدیک نگاه می‌کند، انقباض عضله سیلیاری(جسم مژگانی)، کشش عدسی را کم می‌کند و لذا عدسی کروی‌تر شده و قدرت انکساری بیشتری پیدا می‌کند و تصویر جسم نزدیک را بر شبکیه می‌اندازد (عمل تطابق). در نگاه به دور عکس این حالت اتفاق می‌افتد. با پیر شدن و کاهش حالت ارتجاعی عدسی ، قدرت تطابق آن کاهش می‌یابد و فرد تار می‌بیند.این همان حالتی است که به آن پیر چشمی گفته می شود.

 

 

بیماری های عدسی

1. پیر چشمی به علت افزایش سن، عدسی چشم سفت شده و تطابق خود را از دست می دهد
2. اب مروارید با افزایش سن ممکن است عدسی کدر شود و باعث کاهش بنیادی گردد
3. آستیگمات : علت کمتر شایع آستیگمات است، یکنواخت نبودن سطح عدسی می باشد. اگر آستیگمات به طور شایع ناشی از یکنواخت نبودن سطح قرنیه است