واقعیت این است که همانگونه که با پیشرفت سن پوست چین و چروک خورده و سوخت و ساز کند شده و موها سفید می شوند، چشم ها نیز تحت تاثیر افزایش سن قرار می گیرند. با پیری جمعیت، تعداد افراد مبتلا به بیماری‌های چشم افزایش می‌یابد و کاهش دید ، تبدیل به یک مشکل عمده سلامتی عمومی می‌شود. در این مبحث خلاصه ای از اختلالات و بیماری های چشمی که در مراحل مختلف پیری عارض می شوند را مرور خواهیم کرد. بعضی از این تغییرات، با توجه به سن نرمال محسوب می شوند. بعضی دیگر، بیماری های تهدید کننده بینایی می باشند. به همین دلیل توصیه می شود در سنین بالای ۴۰ سال بطور مرتب تحت نظر چشم پزشک باشیم تا با تشخیص و درمان زودرس بتوانیم جلوی کاهش بینایی را بگیریم. مطالعات نشان داده است که پیر چشمی، خشکی چشم، مگس پران و جرقه های نورانی، دژنراسیون ماکولا (تخریب لکه زرد)، گلوکوم، آب مروارید و رتینوپاتی دیابتی عوامل اصلی اختلال و یا کاهش بینایی در افراد بالای ۴۰ سال هستند. پیر چشمی presbyopia در هنگام مطالعه، عدسی با تغییر انحنا خود این امکان را ایجاد می‌نماید که بتوانیم اجسام نزدیک را بخوبی ببینیم. این قابلیت از سن ۴۰ تا ۴۵ سالگی به بعد، کاهش می‌یابد و بنابراین پیر چشمی عارض می‌گردد، بدین معنا که برای دید نزدیک و مطالعه نیاز به عینک جداگانه خواهد بود. هنگامی که فردی به نزدیک نگاه می‌کند، انقباض عضله سیلیاری(جسم مژگانی)، کشش عدسی را کم می‌کند و لذا عدسی کروی‌تر شده و قدرت انکساری بیشتری پیدا می‌کند و تصویر جسم نزدیک را بر شبکیه می‌اندازد (عمل تطابق). در نگاه به دور عکس این حالت اتفاق می‌افتد. با پیر شدن و کاهش حالت ارتجاعی
۱۴ خرداد ۱۳۹۷